ตั้งแต่จำความได้ เป็นคนเร่ร่อนไม่มีรากฐานอะไร นายแม่มีอาชีพเป็นลูกจ้างตามบ้านทั่วไป คิดถึงตอนนี้แล้วสงสารนายแม่มาก เมื่อสมัยนั้นใครจะมาจ้างคนใช้ที่มีลูกติดมาด้วยเลยลำบากหน่อยกว่าจะได้งานทำ  พอได้งานแล้วทำไม่ทันไร นายจ้างก็เบื่อเด็กซนๆ เลิกจ้างสะ นายแม่ก็หอบลูกน้อยเร่ร่อนไปต่อ เข้าออกงานประจำเลยทีเดียว เจอคนใจดีก็ถือว่าเป็นโชคดีมากๆ เค้าให้การศึกษากับลูกของนายแม่ แต่ก็ไม่นานเค้าก็มีความจำเป็นต้องย้ายไปต่างประเทศ และไม่มีปัญญาจ้างเราต่อไปก็จำต้องไปหางานใหม่  แต่ก็ยังห่วงใยเราแม่ลูกเสมอฝากให้ไปทำงานบ้านเพื่อนฝูงให้ แต่ก็นั่นแหละ เค้าทนเลี้ยงเด็กซนๆไม่ไหว ก็ต้องออกไปตายเอาดาบหน้าสองแม่ลูก

ชีวิตที่เหมือนไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน ไม่มีพ่อ ก็เป็นเช่นที่ตัวเองเห็น เคยถามนายแม่ว่า"เรามีกันแค่สองคนแม่ลูกเท่านั้นเหรอ " แม่ก็พยามบอกว่า เรามียายมีทวด ที่คลองด่าน แต่แม่จำทางกลับบ้านไม่ได้แล้ว ถ้าไม่เจอคนรู้จัก นายแม่ก็จะหาทางไปไม่เป็น "แล้วพ่อละแม่อยู่ที่ไหน" นายแม่ก็จะตอบว่า พ่อเค้าสะดุดต้นหญ้าตายไปแล้วก่อนแกเกิดซะอีก หุหุ นายแม่โกรธพ่อปานนี้เชียว

"แล้วเรามีใครอีกไหม?"
มีสิ แกมีพี่สาวที่ ญาติข้างพ่อเลี้ยงของแม่อยู่คนหนึ่ง แม่จำได้ว่าอยู่สีลมซอยวัดแขก แล้วมีน้าชายหญิง 9 คน แม่ได้ข่าวว่าเค้าย้ายไปอยู่ชลบุรีแล้ว แต่ตรงไหนไม่รู้ แม่เคยไปตอนแกอายุได้ขวบหนึ่ง ยายยังทำแกตกใต้ถุนเลย 555ขำยายคงจับปูใส่กระด้งไม่ไหว เลยตกใต้ถุนไป มานั่งนึกๆ ก็เวทนาตัวเองที่จำอะไรไม่ได้นานเหมือนนายแม่ สงสัยจะได้มรดกมา เอิ้กๆ แต่ตอนนี้ปลงได้แล้ว ก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตัวเองดูแลนายแม่ให้มีความสุขตามอัตภาพ