หนังสือเล่มนี้ ทำขึ้นเพื่อให้คนรู้จักและรู้เรื่องราวของคลื่นสึนามิมากขึ้น โปรดแบ่งปันเรื่องที่ท่านรู้แก่ผู้อื่น เพราะการมีข้อมูลที่ถูกต้องอาจจะช่วยปกป้องชีวิตของท่าน และชีวิตของคนที่ท่านรักได้

ซ้าย  รูปจำลองทางคอมพิวเตอร์ แสดงความเปลี่ยนแปลงของพื้นผิวน้ำทะเลในช่วงเวลาที่แผ่นดินไหวและทำให้เกิดคลื่นสึนามิ  เมื่อวันที่ 30 กรกฏาคม ปี 1995  ณ ประเทศชิลี ตัวอักษร A ในภาพ หมายถึง เมืองอันโตฟากัสต้า (Antofagasta) ในประเทศชิลี
ขวา  คือรูปจำลองทางคอมพิวเตอร์ของคลื่นสึนามิประมาณ 3 ชั่วโมงหลังจากคลื่นสึนามิก่อตัวแล้ว
W (West) = ตะวันตก    S (South) = ใต้

         
          ปรากฏการณ์ที่เรียกว่า "คลื่นสึนามิ" คือ ระลอกคลื่นซึ่งเคลื่อนตัวในมหาสมุทรที่มีขนาดความยาวมาก  ส่วนใหญ่แล้ว มักจะเกิดจากแผ่นดินไหวใต้ทะเล นอกจากนั้นภูเขาไฟใต้ทะเลระเบิดหรือแผ่นดินถล่มใต้มหาสมุทรก็สามารถทำให้เกิดคลื่นสึนามิได้เช่นกัน ในบริเวณมหาสมุทรที่มีน้ำลึก คลื่นสึนามิสามารถแพร่กระจายตัวด้วยความเร็วสูงกว่า 800 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (ราวๆ 500 ไมล์ ต่อชั่วโมง) และมีความสูงของคลื่นเพียงไม่ไม่กี่สิบเซนติเมตร (1 ฟุต) หรือน้อยกว่านั้น คลื่นสึนามิแตกต่างจากคลื่นทะเลธรรมดาตรงที่ระยะทางระหว่างยอดคลื่น (หรือความยาวของคลื่น) มักจะไกลกว่า 100 กิโลเมตร (60 ไมล์) หรือมากกว่านั้นหากอยู่ในทะเลลึก และมีช่วงระยะเวลาระหว่างยอดคลื่นแต่ละลูกตั้งแต่ 10 นาที ไปจนถึง 1 ชั่วโมง
          เมื่อคลื่นสึนามิเคลื่อนไปถึงบริเวณน้ำตื้นใกล้ชายฝั่ง คลื่นจะลดความเร็วลงและน้ำทะเลสามารถพุ่งตัวขึ้นเป็นกำแพงน้ำที่ที่สูงหลายสิบเมตร (30 ฟุต) หรือสูงกว่านั้น และหากบริเวณชายฝั่งเป็นอ่าวท่าจอดเรือ หรือมีรูปทรงเหมือนกรวยยื่นเข้าไปแผ่นดิน ก็จะทำให้คลื่นยิ่งมีความรุนแรงขึ้นไปอีก  คลื่นสึนามิมีขนาดใหญ่อาจมีความสูงมากว่า 30 เมตร (100 ฟุต) แต่แม้ว่าคลื่นสึนามิจะมีขนาดความสูงของคลื่นเพียง 3-6 เมตร ก็แรงพอที่จะทำลายอาคารบ้านเรือน ชีวิต และทำให้ผู้คนบาดเจ็บจำนวนมากได้
          คลื่นสึนามิเป็นภัยคุกคามต่อชีวิตและทรัพย์สินของประชาชนที่อาศัยอยู่ใกล้ชายฝั่งมหาสมุทร ในช่วงทศวรรษ 1990 (ปี 1990-1999) มีเหตุการณ์คลื่นสึนามิเกิดขึ้นประมาณ 10 ครั้ง ยังผลให้มีผู้สูญเสียชีวิตมากว่า 4,000 คน ในจำนวนนี้กว่า 1,000 คน เสียชีวิตที่บริเวณเมืองฟลอเรส (Flores) ประเทศอินโดนิเซียในปี 1992 และกว่า 2,200 คน เสียชีวิตที่เมืองไอทาเป (Aitape) ประเทศปาปัวนิวกินีในปี 1998 ความเสียหายของทรัพย์สินตกประมาณ 1 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ( 4 หมื่นล้านบาท)  ถึงแม้ว่ามากกว่าร้อยละ 80 ของเหตุการณ์คลื่นสึนามิถล่มชายฝั่งจะเกิดขึ้นในมหาสมุทรแปซิฟิก แต่ประเทศที่มีชายฝั่งในบริเวณอื่นๆ เช่น มหาสมุทรอินเดีย ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ทะเลคาริเบียน หรือแม้แต่มหาสมุทรแอตแลนติก ก็มีโอกาสเกิดภัยพิบัติจากคลื่นสึนามิได้เช่นกัน
          ในต่างประเทศมีการจัดตั้งศูนย์เตือนภัยจากคลื่นสึนามิ เพื่อทำหน้าที่ติดตามและตรวจสอบการเกิดคลื่นสึนามิในแถบมหาสมุทรแปซิฟิก เช่น ศูนย์เตือนภัยจากคลื่นสึนามิในแถบแปซิฟิก (The Richard H.Hagemayer Pacific Tsunami Warning Center : PTWC) ทำหน้าที่เป็นศูนย์ปฏิบัติการของ "ระบบเตือนภัยคลื่นสึนามิในแถบแปซิฟิก" (The Tsunami Warning System in the Pacific : TWSP) ซึ่งอยู่ภายใต้การดูแลของศูนย์ข้อมูลคลื่นสึนามิระหว่างประเทศ (The International Tsunami Information Center : ITIC) ที่ศูนย์เตือนภัยนี้ มีนักวิทยาศาสตร์เฝ้าติดตามข้อมูลจากสถานีวัดแผ่นดนไหวและระดับน้ำทะเล หลายสถานีทั่วมหาสมุทรแปซิฟิกเพื่อประเมินสถานการณ์แผ่นดินไหวที่อาจจะก่อให้เกิดคลื่นสึนามิ รวมทั้งติดตามคลื่นสึนามิที่เกิดขึ้นและกระจายข่าวสารเตือนภัย

รูปอ่าวฮิโล (Hilo) มลรัฐฮาวาย ประเทศสหรัฐอเมริกา เมื่อวันที่ 1 เมษายน ปี 1946 หลังจากเกิดแผ่นดินไหวที่หมู่เกาะอัลลูเชียน (Aleutian Islands) และเกิดคลื่นสึนามิขึ้น โดยรูปนี้ถ่ายจากเรือเดินสมุทรชื่อ บริกแฮม วิกเทอรี่ (Brigham Victory) ในขณะที่คลื่นสึนามิเข้าถล่มท่าเทียบเรือที่ 1 ส่วนชายที่ยืนอยู่มุมซ้ายของภาพ ไม่สามารถรอดชีวิตมาได้ (ภาพจาก NOAA)

          การเกิดคลื่นสึนามิ ศูนย์ PTWC ซึ่งตั้งอยู่ใกล้เมืองฮอนโนลูลู เกาะฮาวาย จะจัดส่งข้อมูลเตือนภัยที่เกิดจากสึนามิให้แก่หน่วยงานประจำชาติต่างๆ ในบริเวณชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก นอกจากศูนย์ของสหรัฐฯ แล้ว ยังมีศูนย์เตือนภัยอื่นๆ ในระดับประเทศและระดับภูมิภาคซึ่งมีการดำเนินงานอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น หมู่เกาะโพลินีเซียของฝรั่งเศส (French Polynesia) ชิลี รัสเซีย และสหรัฐอเมริกา เป็นต้น