ประวัติ ท่านผู้หญิงพัว อนุรักษ์ราชมณเฑียร ท

หน้า 1 2 3 4 5

แม่ไม่ชอบการอยู่บ้าน พอเสร็จธุรทางบ้านก็ต้องมีกิจกรรมนอกบ้าน บังเอิญแม่ได้ลูกสะใภ้ลักษณะใกล้เคียงกับนิสัยแม่ ก็เลยชวนกันออกไปมีกิจกรรมนอกบ้าน แม่อุตส่าห์ไปสมัครเป็นลูกเสือชาวบ้าน จนได้รับเลือกเป็นประธานรุ่น ๒ กทม.๓๒ วัดปทุมคงคา เช่นเดียวกับเมื่อตอนมีอาชีพเป็นพยาบาล ก็ได้รับเลือกเป็นนายกสมาคมนางพยาบาลคนที่ ๒ ต่อจาก ม.จ.หญิงมัณฑารพ กมลาสน์ เมื่อ พ.ศ.๒๔๘๒ ถึง ๒๔๘๘

แม่สนใจในรสพระธรรม ยังจำได้ว่าแม่ไปศึกษาธรรมกับสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ วัดเทพศิรินทร์ และพาลูกๆ สมัยยังเด็กๆ ให้ไปฟังเทศน์ด้วยในวันพระและวันหยุดเรียน แม่ถูกใจในธรรมของสมเด็จพระสังฆราช (จวน อุษฐายี) ในข้อที่สอนว่าถ้าใครมาด่า มาว่าเรา เราไม่รับเพราะเราไม่รู้สึกเจ็บที่ตรงไหนจากคำที่เขามาว่ามาด่าสักหน่อย เหมือนกับเวลาแขกมาหาเรา เราเลี้ยงน้ำ แขกกลับไปโดยไม่ดื่มน้ำ น้ำก็ยังเป็นของเราอยู่ไม่ได้พร่องสูญหายไป ฉะนั้นการที่ไม่โกรธตอบ เถียงตอบ ทำให้ผู้ที่มาด่า มาว่าเรานั้น เกิดความสุขสบายใจก็ต้องนับว่าเราได้บุญ ในช่วงหลังแม่สนใจในธรรมชั้นสูง ถึงขั้นฝึกและปฏิบัติธรรมกับฟังพระธรรมเทศนาจากสมเด็จพระมหาวีรวงศ์ ที่วัดราชผาติการาม (วัดส้มเกลี้ยง) แม้เจ็บก็ยังอุตส่าห์ไปทุกๆวันพระ และได้จดข้อความธรรมะที่สมเด็จพระมหาวีรวงศ์สอนเก็บไว้เป็นหัวข้อๆ กันลืม

แม่สนใจเรื่องการเกษตร แม่เคยถูกบังคับให้ประกวดบ้านไม้หลังเก่า สมัยแม่เป็นครูอยู่โรงเรียนการเรือน เพราะแม่ปลูกผักสวนครัว เลี้ยงเป็ด เลี้ยงไก่ ปลูกต้นผลไม้และได้รับรางวัล
หลังจากที่รัฐบาลออกกฎหมายปฏิรูปที่ดิน ประกอบกับคุณพ่อถึงแก่อนิจกรรม เมื่อ พ.ศ.๒๕๑๘ แม่จึงแบ่งที่ดินของพ่อ ซึ่งได้รับมรดกจากคุณปู่ให้แก่ลูกทั้งสามหมด และก็พยายามสนับสนุนให้จัดทำเป็นสวนขึ้น แม่ได้ไปเที่ยวบ่อยๆ ตั้งแต่ยังไม่เจ็บ เมื่อเจ็บแล้วก็ยังไปต่อ จะต้องรายงานให้ทราบว่าทำอะไรไปบ้าง แล้วก็ต้องพาไปดู หลายๆครั้งที่ไปพักอยู่ตั้งแต่เช้าจนเย็น จนกระทั่งคืนสุดท้ายก่อนเข้าโรงพยาบาลก็ยังได้เล่าให้แม่ฟัง และฉายวีดีโอให้ดู แม่ก็ดูไปหลับไปแต่หูฟังตลอดจนจบ รุ่งขึ้นแม่เข้าโรงพยาบาลเป็นครั้งสุดท้ายและก็เป็นฉากสุดท้ายของแม่จริงๆ

สัตว์เลี้ยงที่แม่รักมากที่สุดคือ สุนัข เพราะแม่เกิดปีจอ ผู้ใดเกิดปีจอก็มักจะได้ความรักจากแม่ไปเผื่อแผ่ด้วย ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดแม่จะถูกห้อมล้อมด้วยสุนัขที่เลี้ยงไว้เฝ้าบ้าน แม่ขึ้นนอน สุนัขก็นอนเฝ้าในห้องด้วย แม้วันที่ล้มป่วยเมื่ออายุ ๘๐ ปี สุนัขก็นอนหมอเฝ้าอยู่ข้างๆแม่ แม่จะโกรธมากถ้ามีใครมารังแกสุนัขไม่ว่าสุนัขนั้นจะเป็นของผู้ใด ขนาดเมื่อเจ็บต้องนั่งรถเข็นจะเห็นแม่ดีใจที่ได้เล่นกับสุนัขที่ผลัดกันเข้ามาเล่นด้วยเสมอ

ชีวิตในครอบครัว แม่สอนให้ทุกคนมีเหตุผลสามารถที่จะโต้แย้งกันได้ทุกกรณี จึงเป็นครอบครัวที่อยู่ด้วยกันเหมือนเพื่อนมากกว่าพ่อแม่และลูก ซึ่งมีวัยแตกต่างกัน บางคนที่ไม่เข้าใจอาจนึกไปว่าลูกบ้านนี้ไม่เคารพพ่อแม่ก็เป็นได้ ยิ่งระหว่างพี่น้องดูประหนึ่งว่าเราจะทะเลาะกันอยู่เสมอ แต่เราก็รักกันเพราะมีกันเพียงสามคนเท่านั้น

แม่เล่าให้ฟังว่า ไม่มีใครเลยที่จะรู้ใจแม่ดีเท่าพ่อ จะไปไหนมาซื้อของฝากก็ล้วนแต่ของถูกใจ วานให้ซื้ออะไรก็ไม่เคยผิดหวัง เวลาแม่ตามเสด็จฯ ในต่างจังหวัด พ่อไม่ได้ไปด้วยก็อุตส่าห์เขียนจดหมายไปคุยด้วยแก้เหงาเป็นประจำ และก็นับว่าแม่เป็นผู้ที่โชคดีและมีบุญที่สุดที่พ่อไม่เคยขัดใจแม่เลย แม่อยากจะอยู่ตึก พ่อชอบบ้านไม้หลังเก่า เพราะเป็นที่ระลึกในการสร้างตนเองมาด้วยกัน ในที่สุดแม่ก็สามารถเอาชนะพ่อได้ โดยพ่อยินยอมรื้อบ้านเก่าให้เช่าที่ไปแลกกับการอยู่ตึกสมความปรารถนา แต่ก็เมื่อแม่มีอายุ ๖๙ ปีแล้ว

แม่ใจแข็งมาก เมื่อฝาแฝดยังเด็กๆ เพื่อนๆแม่เล่าให้ฟังว่าถ้าไม่ถึงเวลาให้นม แม่ก็จะปล่อยให้ร้องแข่งกันทั้งสองคน "คุณพัวใจแข็งเหลือเกิน" นอกจากนี้แล้ว แม่ก็ยังสอนให้ลูกศิษย์ของแม่หัดเป็นคนใจแข็งเหมือนแม่ด้วย